الحمد لله و به لطف امام مهربانی ها از طرف برادر گرامی جناب آقای دکتر مهدی قندی به محموعه جلساتی دعوت شدم به نام «کنفرانس برتر»؛ اولین جلسه ی آن 1398/9/8 بود و آحرین آن 1398/12/12. ده جلسه و هر جلسه دو سخنرانی در موضوع مهدویت؛ بسیار مفید و قابل استفاده. در بخشی از جلسات هم آقای مهندس سعید منفرد کیا تجزیه و تحلیل های مفیدی در باره ی برخی سخنرانی های داشتند. خداوند کمک فرمود و همه را شرکت کردم که شاید در مجموع چیزی حدود 35 ساعت شد. گرچه شاید یکی از اهداف این برنامه استقبال از ماه مبارک شعبان و سال روز میلاد حضرت ولی عصر علیه السلام بود - که البته تحت تأثیر بیماری فراگیر کرونا - با شرایط ویژه ای در سطح کشور مواجه شد ولی امثال حقیر بهره ی خود را از تذکرات و سخنرانی ها بردیم. برنامه عمومی نبود ولی ظاهراً گاهی آشنایان و دوستان جناب قندی تبرکاً (!!) در یکی دو جلسه شرکت می کردند و دیگر مشاهده نمی شدند! احتمالا سخت ترین قسمت کار دعوت از سخنرانانی بود که می باید برای ارائه ی بحث می آمدند؛ در ساعتی مشخص از هفته! معمولا قسمت به قسمت با تاکسی می رفتم و با اسنپ بر می گشتم؛ خلاصه پیش از نیمه ی شعبان و فراگیری کرونا که خیلی برنامه ها را کنسل کرد روزیمان کردند که 20 سخنرانی در باره ی امام زمان علیه السلام بشنویم! الحمد لله رب العالمین در این جا چند نکته ای از بخشی فرمایشات استاد عبدالحسین طالعی را که بسیار بر دلم نشست می آورم: سخن گفتن در موضوع امام عصر علیه اللام سهل و ممتنع است. سهل است چون به نظر می رسد سخنان بسیاری در این زمینه گفته شده و موضوعی نیست که واکاوی نشده باشد. ممتنع هم هست از این جهت که فکر می شود همه ی حرف ها گفته شده و آن چه قرار است بشنویم، تکراری است. از همین جهت اساسا بحث سخت می شود. عده ی بسیاری سخن می رانند که مهدویت چه هست؛ ولی ما می خواهیم ببینیم مهدویت چه نیست! ما می خواهیم با مخاطب به تشنگی و عطش برسیم نه به سیرابی و آب! پس می پرسیم مهدویت چه نیست؟ انتظار چه نیست؟ ظهور چه نیست؟ ...