به سوی محبوب سرشناسه: سید مهدی ساعی عنوان و نام پدیدآور: به سوی محبوب/سید مهدی ساعی مشخصات نشر: قم : شفق ، ١٣٧٨ مشخصات ظاهری: ٧٩ ص پایان مطالعه: اسفند 1378 کتاب را خواندم؛ توصیه ای برای مطالعه ی آن به دیگران ندارم و به گمانم برخی مطالبش نیاز به صحبت دارد اما نکات جالبی که در این جا ذکر می شود از میان آن انتخاب شده است. این کتاب حاوی برخی از مکتوبات و پاسخ به سوالاتی است که از مرحوم آیت الله بهجت پرسیده شده است. متن کاملا همان است که در کتاب بود و به نظرم با توجه به سخنرانی هایی که از ایشان شنیده ام مثل نوع سخن گفتن خودشان است. همان گونه که می گفتند نوشته اند! چاپ دوم این کتاب در 1378 و حاصل تلاش انتشارات شفق است: • سوال : برای این که درانجام فرمان الهی، مخصوصا نماز با خضوع و خشوع باشیم، چه کنیم؟ جواب : در اول نماز توسل حقیقی به امام زمان عجل الله تعالی فرجه کردن که عمل را با تمامیت مطلقه انجام بدهید . (ص 52) • س : برای دوری از ریا چه باید کرد؟ ج : با عقیده ی کامل اکثار «حوقله» [یعنی زیاد بگویید لا حول و لا قوه الا بالله] (ص 52) • س : برای درمان عصبانیت چه کنیم ؟ ج : با عقیده ی کامل زیاد "صلوات" فرستادن (ص 52) • س : این جانب تصمیم دارم که قرب الهی پیدا کنم لطفا مرا راهنمایی فرمایید؛ آیا این کار نیاز به استاد دارد؟ ج : باسمه تعالی . استاد علم است و معلم واسطه است. عمل به معلومات بنمایید و معلومات را زیر پا نگذارید، کافی است " قَالِ النَّبِي صلی الله علیه و آله: مَنْ عَمِلَ بِمَا يَعْلَمُ وَرَّثَهُ اللَّهُ عِلْمَ مَا لَمْ يَعْلَم "و الذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا " اگر دیدید نشد بدانید که نکرده اید! ساعتی از شبانه روز مخصوص علوم دینیه بنمایید . (ص 56 و 57) • س : این جانب تصمیم دارم که به خداوند، قرب پیدا کنم و سیر و سلوک داشته باشم، راه آن چیست؟ ج : باسمه تعالی چنانچه طالب صادق باشد، ترک معصیت کافی و وافی است برای تمام عمر، اگر چه هزار سال باشد. (ص 58) • جماعتی هستند که وعظ و خطابه و سخنرانی را که مقدمه ی عملیات مناسبه می باشند با آن ها معامله ی ذی المقدمه می کنند، کانَّه دستوراتی است که " بگویند و بشنوند فقط برای اینکه بگویید و بشنوند!" و این اشتباه است ... ما از عهده ی تکلیف خارج نمی شویم، بلکه باید از عمل نتیجه بگیریم و محال است عمل بی نتیجه باشد و نتیجه از غیر عمل حاصل شود، این طور نباشد، پی مصلحت مجلس آراستند نشستند و گفتند و برخاستند! • خدا کند قوال نباشیم، فعال باشیم .... آنچه می دانیم بکنیم. در آنچه نمی دانیم، توقف و احتیاط کنیم تا بدانیم. قطعا این راه پشیمانی ندارد. به همدیگر نگاه نکنیم، بلکه نگاه به دفتر شرع نماییم و عمل و ترک را مطابق با آن نماییم. (ص 35 و 36) • باسمه تعالی کوچک و بزرگ باید بدانیم: راه یگانه برای سعادت دنیا و آخرت بندگی خدای بزرگ است و بندگی در ترک معصیت است در اعتقادیات و عملیات. آنچه را دانستیم عمل نماییم و آنچه را ندانستیم توقف و احتیاط نماییم تا معلوم شود، هرگز پشیمان و خسارت در ما راه نخواهد داشت. این عزم اگر در بنده راسخ باشد، خدای بزرگ اولی به توفیق و یاری خواهد بود. و السلام علیکم و رحمه الله و برکاته و الصلوة علی محمد و آله الطاهرین و العن علی اعدائهم اجمعین . (ص 22) • باسمه تعالی گفتم که الف، گفت: دگر؟ گفتم هیچ در خانه اگرکس است، یک حرف بس است بارها گفته ام و بار دگر می گویم: کسی که بداند هر که خدا را یاد کند، خدا هم نشین اوست. احتیاج به هیچ وعظی ندارد، می داند چه باید بکند و چه نباید بکند. می داند که آنچه را که می داند باید انجام دهد و در آنچه که نمی داند باید احتیاط کند. و السلام علیکم و رحمه الله و برکاته و الصلوة علی محمد و آله الطاهرین و العن علی اعدائهم اجمعین. (ص 25) • ... از واضحات است که خواندن قرآن در هر روز و ادعیه ی مناسبه ی اوقات و امکنه در تعقیبات و غیر آنها و کثرت تردد در مساجد و مشاهد مشرفه و زیارت علما و صلحا و هم نشینی با آنها، از مرضیات خدا و رسول صلی الله علیه و آله و سلم است و باید روز به روز مراقبت، زیادتی بصیرت و انس به عبادت و تلاوت و زیارت باشد و بر عکس کثرت مجالست با اهل غفلت، مزید قساوت و تاریکی قلب و استیماش از عبادت و زیارات است. از این جهت است که احوال حسنه ی حاصله از عبادات و زیارات و تلاوت ها، به لب مجالست با ضعفاء در ایمان به سوء حال و نقصان مبدل می شوند. پس مجالست با ضعیف الایمان ـ در غیر اضطرار و برای غیر هدایت آنها ـ سبب می شود که ملکات حسنه ی خود را از دست بدهد، بلکه اخلاق فاسده ی آنها را یاد بگیرد:ْ نُجَالِسُ قَالَ مَنْ يُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ رُؤْيَتُهُ وَ يَزِيدُ فِي عِلْمِكُمْ مَنْطِقُهُ وَ يُرَغِّبُكُمْ فِي الْآخِرَةِ عَمَلُهُ. (ص 39) • آقایانی که طالب مواعظ هستند از ایشان سوال می شود: آیا به مواعظی که تا به حال شنیده اید عمل کرده اید یا نه؟ آیا می دانید که هر که عمل کرد به معلومات خودش، خداوند مجهولات او را معلوم می فرماید؟ آیا اگر عمل به معلومات ـ اختیارا ـ ننمایید ، شایسته است توقع زیادتی معلومات؟