بنگر به آثار رحمت خدا برگزار شده در 14 آذر 1403 مجلس توسلی به همت سر کار خانم س. سادات حسینی تهرانی و کمک خواهر بزرگوارشان که در حسینیه ی منزل برادر عزیزم آقای سیدعلیرضا موسوی منش، برگزار شد. به راستی هر پرچمی که بر پرچم های عزای فاطمی افزوده می شود ارزشمند و قابل احترام و شایسته ی تقدیر است. این کمترین هم توفیق داشتم مطالبی را ذیل آیه ی ی شریفه ی «فَانْظُرْ إِلى آثارِ رَحْمَتِ اللهِ كَيْفَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها إِنَّ ذلِكَ لَمُحْيِ الْمَوْتى وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَديرٌ» عرض کنم. حضور مادران با فرزندان کوچکشان به برکت مجلس می افزاید؛ هر گوینده ای باید بکوشد تا تمرکزش از بحث دور نشود ولی اعتراضی به حضور و صحبت بچه های کوچک نداشته باشد. بچه ها باید به مجالس روضه بیایند و با این محافل اُنس داشته باشند؛ مادرانشان هم باید بدون اضطراب فرزندانشان را بیاورند و بدانند که شخصی معترض آن ها نخواهد بود و الا هم بچه ها و هم مادرانشان از شرکت در این محافل نور محروم می شوند. سخنم را با این جمله آغاز کردم: یک بزرگی داشت از کیسه‌اش به بچه‌ها خوراکی می‌داد؛ هر بچه‌ای دست می‌کرد و مُشتی بر می‌داشت. بچه‌ای گفت: آقا! لطفاً به من با مشت خودتان به من بدهید. آن بزرگ گفت چرا؟! گفت چون مشت شما بزرگتر است. یا صاحب الزمان در این روزها و شب‌ها با مشت خودتان به ما لطف کنید. فهم و درک ما از آن چه باید بخواهیم کم و ناچیز است. در ادامه بحث خوبی در ذیل رحمت واسعه الهی و قدردان بودن نعمت رحمانی حضرت زهرا سلام الله علیها بیان شد.