جلسه ی دویست و هشتم - تاریخ: 1402/10/12** دانلود فایل صوتی 100 دقیقه مباحث مطرح شده: جلسه ی دویست و هشتم: بخش یازدهم کتاب مکیال المکارم. • ابتدای جلسه مروری برمباحث گذشته در موضوع «دروغ» توسط یکی از اعضای محترم شرکت کننده در کلاس ارائه گردید. • با تمام اجحافی که در مورد مرحوم علامه مجلسی دوم رحمت الله علیه می شود، ایشان در واقع سه کار مهم و اساسی را که علما به شکل های مختلف تلاش کرده بودند به ثمر برسد، در زمان صفویه در نقطه اوج و کمال، به نتیجه رساند که برگردن باورمندان به تشیع در ایران و حتی درکشورهای دیگرحق دارند؛ این نقطه ی مغتنمی است در قدر دانی از عالمان شیعه و در شناخت، نسبت به جریان شناسی جامعه ایران: با آغاز تلاش های سیاست ورزان و پادشاهان صفوی برای تسلط بر ایران، عالمان شیعه به شکل های مختلفی فرصت یافتند و تلاش کردند که در کنار پادشاهان، آن ها را نسبت به حقانیت تشیع توجیه کنند و حکومت تبدیل به حکومت شیعی شود. علما برای حفظ شریعت پیامبر صلوات الله علیه و آله، حوزه های خود را همراه پادشاهان جابجا می کردند چرا که حفظ شریعت در مملکت، به حفظ اعتقادات پادشاه بستگی داشت؛ کار دوم علما، جمع آوری روایات اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین بود که با دقت نظر و تلاش جهت جدا سازی سره از ناسره بود؛ علامه مجلسی رحمت الله علیه در این زمینه کار را به نقطه اوج رساند و ظاهرا بر اساس برخی گزارشات تا حدود ۱۰۰ جلد از کتاب شریف بحار، به خط مرحوم علامه مجلسی موجود است. • کار سوم علما که مشهور نیست ولی کسانی که اهل تاریخ نگاری هستند به آن اشاره کرده اند این است که نگاه صوفیانه پادشاهان صفوی و جامعه صوفی زده ایران را به سمت جامعه ای با اعتقادات پاک و زلال و بی خدشه شیعی سوق داده اند. • تصوف و توجه به عرفان بشری یک فرقه انحرافی اعتقادی است که مغایرت تام با قرآن و روایت دارد؛ یکی از اندیشه های تاثیر گذار صوفیانه در جامعه شیعی ایران این بود که به غلط روایات مربوط به مذمت دنیا و دنیا خواهی را به نوعی تعریف می کردند که گویی افراد نباید کار و تلاش و کوشش کنند و نباید دنبال رشد علمی باشند و سواد بیاموزند، که این مسئله انرژی حرکتی جامعه را می گرفت؛ نگاه صوفیانه رویکرد تنبلی و بیکاری و بی مسئولیتی را رواج می دهد. در تصوف اصراری بر حقانیت شیعه دیده نمی شود و عرفان و تصوف یک رویکرد فرا مذهبی است. در تصوف غیرتمندی نسبت به امیرالمؤمنین علیه السلام در حد کلام ممکن است رخ دهد ولی غیرت ورزی که تسلیم عقاید حضرت و باورهای ایشان باشد عموماً دیده نمی شود.
جلسه ی دویست و یازدهم - تاریخ: 1402/11/3** دانلود فایل صوتی 96 دقیقه مباحث مطرح شده: • در این جلسه ابتدا در جهت خودآزمایی علمی، شبهه ای مطرح شد و پاسخ هایی ارائه گردید و در نهایت مباحثی حول روش های پاسخگویی به سوالات چالشی و شبهات دینی مطرح شده: تأکید بر فهم دقیق سوال و ارائه پاسخ های منطقی و همدلانه. • شبهه مطرح شده: چرا برخی توصیه‌ها و دعاهایی که به نام دین ارائه می شوند، هنگام عمل به آن ها نتیجه ملموسی حاصل نمی شود و این مسئله موجب ناامیدی و آسیب به احساسات برخی افراد می شود؟ مثل خواندن برخی زیارات یا دعاهای خاص برای شفای بیماران، که گاه به نتیجه نمی رسد و باعث تردید در اعتقادات برخی می شود! • نکاتی پیش از پاسخ: 1) ابتدا باید از درک صحیح سوال اطمینان حاصل کرد و با پرسشگری، ابهامات را رفع نمود. 2) مراقبت از عدم تغییر موضوع توسط پرسش گر و تمرکز بر سوال اصلی تا رسیدن به پاسخ نهایی ضروری است. • مراحل پاسخگویی: 1) تفکیک خرافه و سلایق شخصی از دستورات دینی؛ برخی توصیه‌ها (مانند خواندن ذکرهای خاص یا انجام اعمال غیرمستند) ممکن است بر اساس سلیقه شخصی یا برداشت های نادرست باشد، نه مستند به روایات معتبر. این موارد نباید به عنوان بخشی از دین تلقی شوند. حال این که این دستورات را عده ای انجام داده و نتیجه گرفته باشند. برخی اعمال نیز که پایه و اساس دینی ندارند و جزء دین نیستند ولی به دین نسبت داده می‌شوند خرافه و بدئت هستند که نباید آن ها را با دین در یک ردیف قرار داد. در مقابل، اعمالی مانند تلاوت قرآن، توسل به اهل بیت علیهم السلام و زیارات، ریشه در متون دینی دارند، و قطعا برکاتی به همراه دارند. اما باید با نگاهی عمیق و مبتنی بر معرفت انجام شوند، نه صرفاً برای دریافت نتیجه فوری. 2) نقش معرفت در دینداری: تقویت مبانی اعتقادی (مانند شناخت عمیق از خدا، فهم جایگاه دعا و مشیت الهی) و پرهیز از قضاوت شتابزده درباره تجربیات افراد، راهکار اصلی کاهش تردیدهاست. 3) مکانیزم دعا و استجابت آن؛ مکانیزم استجابت دعا و توسل در عالم تکوین و تشریع جوری غیر از مدلی‌ست که برخی افراد برداشت کرده اند. دعا و توسل لزوماً به معنای تحقق فوری خواسته‌های مادی نیست. اثرات دعا ممکن است معنوی یا در زمان و شکلی دیگر باشد. حتی ائمه معصومین علیهم‌السلام در زندگی خود با مصائب زیادی روبه‌رو شدند، حال این که بالاترین درجات دعا و توسل را داشتند و این به معنای بی‌تأثیری دعا نیست، بلکه بخشی از آزمون های الهی و حکمت های پنهان خداوند است. 4) همدلی با افراد آسیبدیده؛ در مواجهه با کسانی که به دلیل عدم استجابت دعا دچار یأس شده‌اند، باید پیش از ارائه استدلال، با احساساتشان همدلی کرد (مانند همراهی در غم از دست‌دادن عزیزان).
جلسه ی دویست و دوازدهم - تاریخ: 1402/11/10** دانلود فایل صوتی 86 دقیقه مباحث مطرح شده: • در ابتدای جلسه، به مناسبت نزدیک شدن به ماه شعبان تذکراتی داده شد، مبنی بر این که ما باید فعالیت خود را جهت بزرگداشت مراسم میلاد امام عصر علیه السلام، به هر طریقی که برایمان ممکن می باشد افزون کنیم. در ضمن باید کتاب خوب و مناسب مهدوی پیدا کرد و اطرافیان را به خواندن آن ها با در نظر گرفتن هدایایی تشویق کنیم و پیگیر باشیم. • در ادامه، در باب قضای حوائج مؤمنین از کتاب شریف مکیال المکارم نکاتی بیان شد: • قضای حوائج فقط معطوف به زمان ظهور نیست. صاحب مکیال پس از متوسل شدن به حضرت جهت ادای قرض هایش، در خواب از حضرت می شنود که می فرمایند: قدری باید صبر کنی تا از مال دوستان خاص خود بگیریم و به تو برسانیم؛ که بعد از مدتی مبلغی به دستش می رسد که می گویند: این از سهم امام علیه السلام است. (حال که دسترسی مستقیم به امان عصر علیه السلام در عصر غیبت نیست، باید خمس به دست فقیه جامع الشرایط برسد تا در مسیری خرج بشود که امام زمان رضایت دارند). • حضرت نیاز به عرض حاجت ما ندارند، اما دعا نوعی ابراز کوچکی و خشوع و ستایش نسبت کسی است که خوانده می شود. حضرت می فرمایند: اگر حاجتی داشتی لبت هایت را حرکت بده، نه فقط در دل بگذران. • صاحب مکیال سفارش می کند که ای برادران دینی حوائج خودتان را بر آن حضرت عرضه کنید، هرچند که هیچ امری بر وی پوشیده نیست.
جلسه ی دویست و شانزدهم - تاریخ: 1402/12/15** دانلود فایل صوتی 79 دقیقه مباحث مطرح شده: در جلد دوم کتاب شریف مکیال المکارم، بخش۶، در اوقات و حالات تاکید شده برای دعا، شماره ی ۲۲، «تمام ماه رمضان. • این ماه بهار دعا کردن است لذا برای حضرت – حد اقل - به عنوان یک مومن و رهایی شان از زندان غیبت زیاد دعا کنید که این کار نوعی یاری کردن ایشان است؛ در این ماه دعای بر حضرت را ترویج کنید و ثوابش را به ذوی الحقوقین خود هدیه نمائید؛ به خواندن دعای افتتاح اهتمام ورزید که جامع مطالب دنیا و آخرت است. • شیخ صدوق در کتاب فضائل شهر رمضان به سندش از امام رضا علیه السلام آورده که حضرت درباره خوبی‌های این ماه فرمودند: در این ماه خواندن یک آیه قرآن مانند ختم قرآن در ماه‌های دیگر است؛ همچنین فرمودند: هر کس – در این ماه - به روی مومنی بخندد در قیامت خدا به رویش بخندد و او را به بهشت مژده دهد؛ هر کس مومنی را یاری کند خدا در گذشتن از صراط یاریش کند؛ در این ماه کارهای نیک پذیرفته شده و بدی ها آمرزیده گردد؛ هر کس ستمدیده ای را یاری نماید خدا او را بر هر کس که در دنیا با او دشمنی ورزد یاری فرماید و در قیامت موقع سنجش اعمال یاریش کند؛ هر کس خشمش را فرو برد و هر کس دادرس اندوهگینی شود خدا او را از بیم بزرگ روز قیامت در امان دارد.
جلسه ی دویست و هفدهم - تاریخ: 1402/12/22 دانلود فایل صوتی قسمت اول 45 دقیقه مباحث مطرح شده: دانلود فایل صوتی قسمت دوم 60 دقیقه مباحث مطرح شده:
جلسه ی دویست و هجدهم - تاریخ: 1402/12/29** دانلود فایل صوتی 81 دقیقه مباحث مطرح شده: بخش ششم از کتاب مکیال؛ ذیل زمان هایی که توصیه شده برای حضرت دعا شود. شماره ی بیست و نهم: بعد از ذکر مصیبت سید الشهدا علیه السلام. • بعد از اشک بر سیدالشهدا علیه السلام که فرد مشمول عنایات خاص خدا می شود، اگر دعاگوی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف باشد مورد لطف امام عصر قرار می گیرد. شماره ی سی: بعد از زیارت آن حضرت. • مرحوم صاحب مکیال می فرماید: وقتی زیارت آل یاسین می خوانید، وقتی سلام به امام زمان علیه السلام می دهید، وقتی دعای سلامتی و فرجی می خوانید و حضرت را زیارتی می کنید، همین که متذکر وجود امام زمان می شود، برای حضرت و ظهورشان دعا کنید. شماره ی سی یکم: پس از گریستن از ترس خدای متعال. در ماه رمضان و شب های قدر هم موقعیتی ویژه برای دعا بر فرج و سلامتی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است؛ در پیامی حضرت فرموده اند وقتی فردی توفیق می یابد، در نماز واجب از خوف خدا اشکی بریزد - که این حال روشنی چشم است – مرا دعا کند! شماره ی سی دوم: پس از تجدید هر نعمت و زوال هر محنت. وقتی به ما نعمتی می رسد، واسطه وجود آن نعمت امام آن زمان است و وقتی از ما مصیبت و گرفتاری ای دفع می شود این هم به لطف وتحت سایه امام و حجت زمان است پس می باید در هر دو حال واسطه ی فیض و شفیع درگاه خدا را یاد کرد و برایشان دعا نمود.