سخنرانی تک جلسه ای با موضوع «دوستی در دوره ی نوجوانی» ارائه شده در مؤسسه ی فرهنگی طلوع - تهران 1398/9/20 حدود 1 ساعت و 30 دقیقه پیش از این و در سالهای قبل در جمع پدران و مادران این مؤسسه مباحثی ارائه نموده ام؛ با مسؤولین کنونی و پیشینش هم آشنایی هایی دارم؛ در این جا تصمیم به سخن گفتن راجع به این مجموعه ندارم ولی حقیقتاً انتظارم از این همه سابقه و کادر و زحمات، بسیار بیشتر از آنچه هست بوده و هست! گاهی هم نقدهایی را به سمع و نظرشان رسانیده ام! ... به هر حال در جلسه ای که در این مدرسه تشکیل شده بود شرکت کردم و نکاتی یادداشت کردم؛ از آن جمله: شروع مدنی الطبع بودن، دوره‌ی نوجوانی است! پیشنهاد مطالعه‌ی کتاب نوجوان و خانواده درمانی را دادند. در این کتاب نوجوان را به سه دوره تقسیم می‌کند و از جمله می گوید: دوستانی برای بچه‌ها می‌مانند که دوره‌ی پایانی نوجوانی برایشان مانده است. در دوره‌ی نوجوانی، همسالان یک رقیب جدی برای معلم و والدین هستند! راجع به دوستی های بچه‌ها تا جای ممکن نباید مستقیم توصیه نمود. و در پایان رسیدند به این که: آیا ما امام زمان را دوست خود می‌شناسیم؟ آیا امام زمان دوست مشترک ما و همسرمان است؟