امام رضا علیه السلام، دادرس امّت به لطف امام رضا علیه السلام توفیق یافتم تا در شب زیارتی مخصوص امام رضا سلام الله علیه (11 خرداد 1403) در این هیأت که در مسجد حضرت ولی عصر علیه السلام تشکسل می‌شد شرکت نمایم. کمی زودتر رفتم و و نمازم را در هم مسجد خواندم؛ محله ی نسبتاً شلوغ، پرجمعیت و پر رفت و آمدی که تنها دو صف کوتاه از پیرمردها بر روحانی جوانی اقتدا کرده بودند. در طول نماز و کمی پس از آن صدای بچه‌ها در اطراف مسجد شنیده می‌شد اما هیچ یک به داخل مسجد نیامد. قبل از آغاز هیأت و آمدن افرادی که برای مجلس پس از نماز شرکت می‌کنند به بیرون رفتم و به بچه‌هایی که در کنار مسجد بازی می‌کردند گفتم: «بچه‌ها! چرا هیچ کدام برای نماز نیامدید؟» دو سه تای آن ها در فکر بودند که چه جوابی باید بدهند و یا این چه سوالی است که از ایشان پرسیده می شود؛ یکی از بچه‌ها که حاضر جواب تر بود گفت: «عمو ما اهل مسجد نیستیم! نماز هم بلد نیستیم!» گفتم: «خوب بیایید و یاد بگیرید!» دیگر چیزی نگفتند! ... بعد از نمازجمعی از همان پیرمردها برای هماهنگی‌های ایام محرم جلسه‌ای داشتند و در پایان هم مداح مراسم دهه ی اول محرمشان به زبان ترکی مداحی مود. همه ی اعضای آن جلسه هم ترک بودند! بعد فهمیدم که برخی از اعضای هیأت هم که زودتر آمده بودند آذری هستند. به هر حال یکی از حسرت‌های ما فارس ها، عدم درک روضه‌های شیرین و پرشور آذریست. هیأت با تلاوت قرآن و زیارت عاشورا آغاز شد؛ بعد هم من ضمن بیان تذکری راجع به معنای ایام زیارتی حضرت ثامن الحجج علیه السلام روایتی ناب از وجود مقدس امام صادق سلام الله علیه خواندم و بخش‌هایی از آن را توضیح دادم که یکی از آن بخش‌ها اشاره به دادرس و فریادرس بودن وجود مقدس امام رضا علیه السلام نسبت به امت بود.